patrzę na deszcz

Muzyka: Meritum
Zdjęcia: moje

Wieszcz o innych..

"Poeci śląscy… Wy za młodzi jesteście, żeby pamiętać, oni byli wkurzający przed laty. Kiedyś miałem audycję radiową w radiu, które się nazywało „Mariackie”, później przemieniło się ono w coś tam, i zaprosiłem poetów śląskich. Przyjechało ich z dziesięciu. Już nie pamiętam którzy, ale pewnie i Kuczok był i tak dalej, stwierdzili, że nie mają gdzie spać, no to spali u mnie wszyscy, na podłodze. Jakieś dziewczęta, pewnie też poetki, przyjechały z nimi, słabo ich rozróżniałem. No i był taki zbiorowy program w tym radiu „Mariackim”, gdzie z nimi wszystkimi rozmawiałem, a oni, wyjeżdżając, a była późna jesień, zapytali, gdzie spędzamy Sylwestra. To myśmy powiedzieli gdzie. Przyszedł ten dzień, ubieramy się, to miało być w knajpie, żeby wyjść na tego Sylwestra, a tu ciach, ciach, pojawiają się wszyscy poeci śląscy i mówią, że idą z nami na tę imprezę. Ale my mówimy, że tam wstęp jest płatny. To oni stwierdzają, że nie mają pieniędzy i myśmy im opłacili ten wstęp. A oni tam różnych bydłów narobili. I tak sobie pomyślałem, że taka grupa poetów śląskich, to jednak przerażające. Ale to było w latach 90., później znaleźli sobie zawody, znaleźli rodziny i przestali mnie denerwować, ale wcześniej jako grupa byli bardzo denerwujący. Cały czas czegoś chcieli od człowieka." M.Świetlicki

David Bowie

David Bowie siedział zawsze pijany w kącie śmierdzącej szczynami knajpy. Głowa pochylona do przodu, otulony długim płaszczem, długie nogi zajmowały całą przestrzeń między stolikami.

GUP-ia sprawa

Grodzki Urząd Pracy w Krakowie w samo południe. Jeśli jeszcze ktoś tam nie trafił, niech nie żałuje. Od paru miesięcy funkcjonuję w rejestrach urzędu jako bezrobotna, więc co miesiąc muszę odwiedzać to miejsce zapomniane przez świat. No bo samo usytuowanie Urzędu Pracy na obrzeżach miasta zakrawa na drwinę. Szerokie pola, lato, muchy bzyczą – a w samym środku niczego stoi ogromny budynek, w którym znajduje się niezliczona ilość pomieszczeń, pokojów, tajnych przejść służbowych, no i oczywiście – znudzeni urzędnicy. Po kilku w jednym pokoju, pewnie po to, żeby było z kim poplotkować, zjeść ciasto i napić się kawy. Każde pomieszczenie oczywiście służy innym celom. W jednym panie podbijają zaświadczenia, w drugim panie wydają wnioski, w trzecim panowie przecząco kiwają głową – na każde zadanie pytanie. „A tych wagonów jest ze czterdzieści, Sam nie wiem, co się w nich jeszcze mieści.”
Będąc w Urzędzie z kolejną wizytą (nb. kto mi odda za bilety, przecież jestem bezrobotna, dostaję 400 złotych miesięcznie, mieszkam po drugiej stronie Nowej Huty, na piechotę trochę za daleko..) wydusiłam od Pani w doradztwie zawodowym (nb. to ja zadawałam Pani pytania, na co ta odrzekła zdumiona, że posiadam rozległą wiedzę w temacie poszukiwania pracy), no więc wyciągnęłam z opornej na doradzanie urzędniczki wiadomość – uwaga!! tajemnica – że między 3 a 13 sierpnia można składać wnioski „o przyznanie jednorazowych środków na podjęcie działalności gospodarczej ramach projektu Różne drogi – jeden cel II współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Społecznego”. Uff.. Oczywiście formularz wniosku należy odebrać w pokoju tym a tym, na piętrze tym a tym, za zakrętem.
Czemu nie skorzystać, pomyślałam. Od paru miesięcy bezskutecznie szukam pracy, więc może w ramach projektu aktywizacji bezrobotnych sama sobie stworzę pracę. Pomysł mam, konkurencji prawie brak, inwestycja nie będzie duża, ale trochę pieniędzy na początek przyda się. Wzięłam od kolejnej znudzonej Pani formularz i pojechałam z powrotem studiować go w domu. Muszę przyznać, że nie jestem jakimś imbecylem, studia wyższe mam skończone, mówię poprawnie po polsku, jednak jak z każdym urzędowym papierem w naszym kraju (choć myślę, że to specyfika papierów urzędowych bez względu na kraj i obyczaj) miałam problemy – niektóre pola do wypełnienia były dla mnie mało zrozumiałe. Jako że się uparłam na te pieniądze, postanowiłam wrócić do Pani, od której odebrałam formularz, żeby się dopytać, dowiedzieć, upewnić. Dobrze wypełniony wniosek to podstawa do kolejnych etapów projektu. Więc wchodzę do pokoju, jednego z kilku, w których urzędnicy zajmują się Funduszami Społecznymi i proszę o poradę, podchodząc do jednej z trzech znudzonych Pań. I tu zaskoczenie – bo Pani nie jest tu od porad. I nic mi nie powie. Muszę sama, choć nie rozumiem, jak to zrobić, ale sama. No przecież Pani nie jest tu po to, aby pomagać. Ona tylko wskazuje palcem, gdzie leżą wnioski, a potem je chowa do specjalnej szafki. Ona nie udziela żadnych informacji. Wszystko jest w Internecie.
Wyszłam. Nie trzasnęłam drzwiami. Ale nadal nic nie rozumiem. Nie rozumiem postępowania takich miejsc jak to, gdzie teoretycznie wszystko wygląda pięknie, aktywizacja bezrobotnych, doradztwo zawodowe, pośrednictwo pracy, szkolenia, kursy itp. W rzeczywistości jednak odbijanie się od drzwi za którymi znudzeni urzędnicy otrzymują swoje pensje, za to, że są, że piją kawę i plotkują o swoich znajomych. Bo czy nie jest to logiczne, że skoro jest to twoja pierwsza działalność, że jest się bezrobotnym – a przecież program celuje przede wszystkim w trwale bezrobotnych i po 50 roku życia – to czemu nie można zasięgnąć porady, jak dobrze wypełnić wniosek, skoro i tak, dopiero po zakwalifikowaniu się następuje szkolenie z prowadzenia firmy i pisania biznes-planu. Ale gdzie mam szukać wyjaśnienia – u którego znudzonego urzędnika?

Idiota..

- No dobrze, no niechże mi pan sam powie, jak według pana: jak mi będzie najlepiej umrzeć?... Żeby wypadło w miarę możności... najuczciwiej, najmoralniej? No, niech pan powie!
- Niech pan przejdzie obok nas i wybaczy nam nasze szczęście! - rzekł książę cichym głosem.

46 - Tomasz Różycki

Te poniechane światy, długa podróż
brudnym autobusem w noc, przez wioski,
i skrzypiąca muzyka, i skrzypiące kości,
i ciemność się otwiera w jeszcze większą ciemność.
A jednak się wyjaśnia bardzo dużo,
i mówią wiele nazwy miejscowości.
Małe marzenia spełniły się szybko, a wielkie
zmieniły się w muzykę i w sny.

Spełniło się tyle, że resztę życia musiałby
spędzić dziękując, dziękując. A gwiazdy szumią,
że to jest początek, reszta wyjaśni się też
pewnej nocy. I dni się na razie chybocą
w metalicznym oddechu, na końcu języka.
I Wschód wciąż pochłania ludzi i marzenia,
jak w tamtej historii, kiedy przespał stację
i wysiadł w miejscu nieznanym i pięknym.

Miłość od pierwszego wejrzenia

Oboje są przekonani,
że połączyło ich uczucie nagłe.
Piękna jest taka pewność,
ale niepewność piękniejsza.

Sądzą, że skoro nie znali się wcześniej,
nic między nimi nigdy się nie działo.
A co na to ulice, schody, korytarze,
na których mogli się od dawna mijać?

Chciałabym ich zapytać,
czy nie pamiętają -
może w drzwiach obrotowych
kiedyś twarzą w twarz?
jakieś "przepraszam" w ścisku?
głos "pomyłka" w słuchawce?
- ale znam ich odpowiedź.
Nie, nie pamiętają.

Bardzo by ich dziwiło,
że od dłuższego czasu
bawił się nimi przypadek.

Jeszcze nie całkiem gotów
zamienić się dla nich w los,
zbliżał ich i oddalał,
zabiegał im drogę
i tłumiąc chichot
odskakiwał w bok.

Były znaki,sygnały,
cóż z tego, że nieczytelne.
Może trzy lata temu
albo w zeszły wtorek
pewien listek przefrunął
z ramienia na ramię?
Było coś zgubionego i podniesionego.
Kto wie, czy już nie piłka
w zaroślach dzieciństwa?

Były klamki i dzwonki,
na których zawczasu
dotyk kładł na dotyk.
Walizki obok siebie w przechowalni.
Był może pewnej nocy jednakowy sen,
natychmiast po obudzeniu zamazany.

Każdy przecież początek
to tylko ciąg dalszy,
a księga zdarzeń
zawsze otwarta w połowie.

Wisława Szymborska

Zapomnienie

Zapomnienie i wybaczenie, osobno lub razem, wyznaczają horyzont całego naszego poszukiwania. Osobno - na tyle, na ile jedno i drugie należy do odrębnej problematyki: w przypadku zapomnienia jest to problematyka pamięci i wierności względem przeszłości; w przypadku wybaczenia - kwestia winy i pogodzenia z przeszłością. Razem - na tyle, na ile szlaki obu pojęć przecinają się w miejscu nie będącym miejscem, a które najlepiej określa termin "horyzont": horyzont pamięci zaspokojonej, a nawet fortunnego zapomnienia.

Paul Ricoeur

?

Dlaczego płacz jest wstydliwą sprawą?
Dlaczego należy go ukrywać przed innymi?
CZemu mi wstyd, kiedy mam podpuchnięte oczy i jeszcze mokre, ale jest dzień, idę wśród ludzi, w pełnym słońcu, więc chowam twarz, odwracam wzrok? CZemu mi wstyd?

Ten czas

Miła moja, kochana. Taki to mroczny czas.
Ciemna noc, tak już dawno ciemna noc, a bez gwiazd,
po której drzew upiory wydarte ziemi - drżą.
Smutne nieba nad nami jak krzyż złamanych rąk.
Głowy dudnią po ziemi, noce schodzą do dnia,
dni do nocy odchodzą, nie łodzie - trumny rodzą,
w świat grobami odchodzą, odchodzi czas we snach.

K.K. Baczyński

Jak to zrobić?

Żeby nie bolało, żeby mama z tatą się nie zmartwili?
żeby zachować twarz, choć ducha już nie będzie?
Żeby nie skomleć i nie błagać o litość?
Jak to zrobić, żeby nie żyć i nie umrzeć jednocześnie?

Jak będzie po śmierci?

- Nieszczęsny, nieszczęsny! - mówiły do mnie trawy i grudy ziemi, lasy i chmury - czego tu jeszcze szukasz? Widzisz przecież: wszystko cię od siebie wyrzuca, posyła gdzieś daleko, a ty nie rozumiesz, że to już nie jest twoje miejsce? Śmierć siedzi w tobie i nic jej nie przegoni!

Ladislav Klima

Marek Aureliusz rozmyśla...

Zaczynając dzień, powiedz sobie: zetknę się z ludźmi natrętnymi, niewdzięcznymi, zuchwałymi, podstępnymi, złośliwymi, niespołecznymi. Wszystkie te wady powstały u nich z powodu braku rozeznania złego i dobrego. Mnie zaś, którym zbadał naturę dobra, że jest piękne, i zła, że jest brzydkie, i naturę człowieka grzeszącego, że jest mi pokrewnym, nie dlatego że ma w sobie krew i pochodzenie to samo, ale że ma i rozsądek, i boski pierwiastek, nikt nie może wyrządzić nic złego. Nikt mnie bowiem nie uwikła w brzydotę. Nie mogę też czuć gniewu wobec krewnego ani go nienawidzić. Zrodziliśmy się bowiem do wspólnej pracy, tak jak nogi, jak ręce, jak brwi, jak rzędy zębów górnych i dolnych. Wzajemne więc szkodzenie sobie jest przeciwne naturze, wzajemnym zaś szkodzeniem jest uczucie gniewu i nienawiści.

Jak to jest?

Cały świat wokół nas jest światem serca. Jeśli w sercu nie ma spokoju, konie, słonie, klejnoty i wszelkie bogactwa tracą wartość, i za nic mamy wspaniałe pałace. Mój samotny domek ma tylko jedną izbę, a przecież jest mi drogi. Kiedy zdarzy mi się zawędrować do stolicy, wstydzę się, że wyglądam jak żebrak, ale kiedy wrócę i jestem znów u siebie, współczuję tym, którzy zabiegają o chwałę i ziemskie korzyści. Jeśli ktoś mi nie wierzy, niech spojrzy na ryby i ptaki.

Hôjôki – Zapiski z pustelni

Eeee....

Ma na imię CB2. Zachowuje się jak dwuletnie dziecko. Chętnie poznaje otaczający go świat, choć porusza się jeszcze dość niezdarnie.

Wyznania hochsztaplera

Kiedy zaczął się czas i wszelkie dzianie się w czasie? Kiedyż to wytrysło z nicości pierwsze drgnienie bytu mocą twórczego "niech się stanie", zawierającego już w sobie z niewzruszalną koniecznością unicestwiające "niech przeminie"? Możliwe, iż "kiedy" stworzenia dokonało się nie tak dawno i "kiedy" przeminięcia dokona się niebawem - ledwie parę bilionów lat w tę i w ową stronę... Tymczasem święci byt swe orgiastyczne święto w niezmierzonych przestrzeniach, które są jego dziełem i w których pozostawia sfery tchnące lodowatą pustką. I mówił mi dalej o olbrzymiej scenie tego święta, o wszechświecie, śmiertelnym potomku nieśmiertelnej nicości, zapełnionym niezliczonymi ciałami materialnymi, a więc meteorami, księżycami, kometami, mgławicami, milionowymi rojowiskami gwiazd, które działalność ich pól grawitacyjnych wiąże się ze sobą i formuje w gromady, obłoki, drogi mleczne i hipersystemy mlecznych dróg, a każda z nich składa się z zawieruchy płonących słońc, krążących i obracających się wokół siebie planet, mas rozcieńczonego gazu oraz mroźnych cmentarzysk żelaza, głazów i pyłu kosmicznego...
Tomasz Mann "Wyznania hochsztaplera Feliksa Krulla"

50. rocznica rozpoczęcia antychińskiego powstania w Tybecie

Oby wszystkie czujące istoty żyły w pokoju i doświadczały szczęścia.
Dalajlama 10 marca 2009


"Te pięćdziesiąt lat przyniosło ziemi tybetańskiej oraz żyjącemu na niej narodowi niewypowiedziane cierpienia i zniszczenia. Nawet dzisiaj Tybetańczycy w Tybecie żyją w ciągłym strachu i są traktowani podejrzliwie przez chińskie władze. W chwili obecnej, religia, kultura, język i tożsamość, które przez kolejne pokolenia Tybetańczyków były uważane za cenniejsze od ich własnego życia, są zagrożone całkowitą zagładą, krótko mówiąc Tybetańczyków traktuje się jak przestępców, którzy zasłużyli na śmierć."

...

Pusto, cicho, ciemno... Głowa wypatroszona z myśli. Sufit, okno, ściana, sufit. Im ciemniej, tym straszniej. Tym dalej od siebie. Pora skończyć, zamknąć, wypisać się z tego kółka różańcowego. Przybić się do łóżka trzema gwoździami. przeczekać...

Jedna noc

I coś już jest za, coś przed.. Nowy rok jest codziennie. Co postanowiłam, nie zrobię. I w dodatku Boga nie ma. Może to i lepiej.