Fotografia i pożądanie

"Francuski estetyk i entuzjasta fotografii, doceniający jej artystyczne aspiracje - Robert de la Sizeranne pierwszy zdawał się sugerować, że fotografia jest odzwierciedleniem życia wewnętrznego człowieka. Sizeranne głosił ponadto pochwałę nowoczesnego fotografa, który w przeciwieństwie do „mistrza starej daty” opuszcza swoje atelier i wychodzi na ulicę. Tacy nowocześni fotografowie „zrzucili z ramion czarne zasłony i stoją wobec tłumu po prostu, wyglądają mniej na magików a za to więcej na ludzi”. Poszukują obiektów godnych sfotografowania, „których człowiek więcej pragnie, bo je mniej posiada, na takie rzeczy jest ciekaw, bo ich nie widzi dokładnie”. Taki sposób „patrzenia” może stanowić istotny przyczynek do rozwinięcia teorii pożądania w psychoanalizie, bo jak inaczej nazwać stan, w którym znajduje się fotograf, „kiedy się upragniony przedmiot już zaczyna prawie ukazywać a tym goręcej się go pragnie, że go przecież jeszcze uchwycić nie można”? Sizeranne odpowiada krótko: „szukali tylko rozkoszy a pamiętajmy, że rozkosz dała sztuce więcej dzieł pięknych, niż ambicja”. Te ostatnie słowa można odnieść oczywiście zarówno do fotografa, jak i histeryka. Rozkosz jako poszukiwany element pozwala określić obraz i strukturę pożądania. Czym jest ten „upragniony przedmiot”, którego „uchwycić nie można”? W moim przekonaniu jest on po prostu krótką definicją Lacanowskiego obiektu a - cząstkowego przedmiotu pożądania, przedmiotu, który w rzeczywistości okazuje się niedostępny, nieosiągalny, niewyrażalny i nie możliwy do przedstawienia."
Tomasz Kaliściak
http://free.art.pl/fotografie/kalisciak/