Heima

Heima znaczy dom

upijam się tym filmem wciąż i wciąż

zimne islandzkie lato

Discos29 - Sigur Ros - Heima from Retazovvorks on Vimeo.

Na niedzielę Szymborska

Niebo

Od tego trzeba było zacząć: niebo.
Okno bez parapetu, bez futryn, bez szyb.
Otwór i nic poza nim,
ale otwarty szeroko.

Nie muszę czekać na pogodną noc,
ani zadzierać głowy,
żeby przyjrzeć się niebu.
Niebo mam za plecami, pod ręką i na powiekach.
Niebo owija mnie szczelnie
i unosi od spodu.

Nawet najwyższe góry
nie są bliżej nieba
niż najgłębsze doliny.
Na żadnym miejscu nie ma go więcej
niż w innym.
Obłok równie bezwzględnie
przywalony jest niebem co grób.
Kret równie wniebowzięty
jak sowa chwiejąca skrzydłami.
Rzecz, która spada w przepaść,
spada z niebo w niebo.

Sypkie, płynne, skaliste,
rozpłomienione i lotne
połacie nieba, okruszyny nieba,
podmuchy nieba i sterty.

Niebo jest wszechobecne
nawet w ciemnościach pod skórą.

Zjadam niebo, wydalam niebo.
Jestem pułapką w pułapce,
zamieszkiwanym mieszkańcem,
obejmowanym objęciem,
pytaniem w odpowiedzi na pytanie.

Podział na ziemię i niebo
to nie jest właściwy sposób
myślenia o tej całości.
Pozwala tylko przeżyć
pod dokładniejszym adresem,
szybszym do znalezienia,
jeślibym była szukana.
Moje znaki szczególne
to zachwyt i rozpacz.

Wisława Szymborska, z tomu "Koniec i początek"

znikanie

kiedy robię zdjęcie wiem, że już tkwi ono w starym albumie z ludźmi, których nikt nie pamięta

jeszcze do wczoraj

wydawało mi się, że mogę się przy tobie rozpłakać...

płacz to jest to coś, co najbardziej ukrywamy

Choroba

KURWA MAĆ

za głupia jestem na te wszystkie procedury medyczne
i przez to nie wiem, jak pomóc

w słuchawce dźwięk telewizora z mieszkania babci,
która źle wyłączyła telefon

kolejna minuta
i nic

kolejny powrót

w przedmomencie jestem
czuję jak kruszeją mi zęby

najgorsze jest nie móc pomóc....

"Siddhartha stał bez ruchu i przez mgnienie oka, przez chwilę potrzebną dla nabrania tchu uczuł mróz w sercu, poczuł, że serce drży mu w piersi i kurczy się od wewnętrznego chłodu, jak małe zwierzątko, ptak albo trwożliwy zając, zrozumiał bowiem, jaki jest samotny. Całymi latami żył bez ojczyzny i nie czuł tego. A teraz poczuł.

W tej chwili, kiedy świat oddalił się od niego, odpłynął gdzieś, on zaś stał samotny jak gwiazda na niebie, w tej chwili chłodu i zwątpienia narodził się Siddhartha bardziej zwarty, skupiony w sobie, bardziej jeszcze będący sobą niż przedtem."

Hermann Hesse "Siddhartha"

A jednak

podróż na Wschód ciągle trwa

Dzień dziecka

Dzień jedzenia truskawek, dzień żartów przy słonecznym stole, dzień przejażdżki rowerowej zupełnie nowymi drogami, dzień zapachu akacji...

Dzień odnajdywania miłości...

Dobry dzień.